سلام. اون حس خاص هميشه مربوط به يه نفر بوده که خودمم شايد نفهميدم يا دير فهميدم که اون يه نفر و حسي که بهش دارم چقدر برام مهمه. بعدها فهميدم که ديگه دير بود.بعدها فهميدم که هميشه تو زندگيم ازش فرار کردم و خواستم يه جورايي فراموشش کنم ولي هيچوقت فراموش نشد.تنها کاري که شايد کردم اين بود که يه گوشه از قلبم قرنطينه اش کردم.هميشه براي ناشناخته هاي قلبم مينوشتم تا زماني که پيداش کردم و نوشته هام رنگ عشق و جدايي گرفت. حسي که دارم قابل توصيف نيست. شايد اگه غرور لعنتيم نبود حالا اين پرونده هم بسته شده بود. ولي من هميشه بخاطر غرورم رو دلم پا گذاشتم. حتي الان هم تو زندگي شخصيم بازم اخلاقم تغيير نکرده.به هر حال ميدونم تمام کاغذهاي دنيا رو هم سياه کنم و بنويسم بازم چيزي تغيير نميکنه. ديگه حالا فقط يه حس مونده.