دل سنگین

دیر گاهی است که گلهای بهاری زردند

در درختان جوان عطر شکوفه خالی است

 

برگها می ریزند

قد سرو جلوی خانه مان

به بلندای صدای آه است

 

و صدای غضب باد بهار

تلخ و ناهنجار است

غنچه ی خسته ی ایوان حیاط

نرم نرمک به خدا می نگرد

سنگ هم می خندد

و به مهمانی سرد دل من می آید

و من اکنون دیگر

نغمه ی بلبل سرمست ز شوق دیدار

و صدای نفس باد بهار

و طنین قدم ابر سوار که به من می گویند :

« عشق زیباست »

نخواهم فهمید

دگر ای آینه ها

با دلم قهر کنید

 

 

 

نوشته شده در شنبه 84/8/21ساعت 9:19 صبح توسط شیرین نظرات ( ) |